Een dag uit het leven van een scriptcoördinator

Er is geen typisch schema als het gaat om schrijven of tv-productie. Onze normale dag duurt ongeveer 12 uur.

Er is een oud gezegde in de filmindustrie: "Je wordt betaald om te wachten, en je werkt voor je plezier," omdat een groot deel van de industrie draait om wachten tot scripts klaar zijn, tot opnames plaatsvinden, tot acteurs arriveren, tot speciale effecten, fysieke effecten klaar zijn om hun stunt te doen. Dus, er is veel wachttijd.

Je kunt niet echt plannen hoelang een schrijver schrijft of hoelang het duurt voordat inspiratie toeslaat. Je bent er om dingen gedaan te krijgen zodra je een script hebt. Dan duurt het meestal ongeveer twee tot drie uur om het script door te nemen en ervoor te zorgen, je weet wel, te controleren op continuïteit, te controleren op spelling en grammatica, te controleren of het verhaal logisch is. Misschien had de schrijver een idee, en dat idee komt niet goed of duidelijk genoeg over, dus vertel je de schrijver, "Je weet wel, je wilde dat Bob de kamer binnenloopt en Melissa ontmoet, maar het lijkt erop dat Bob in één kamer is en Melissa in een andere kamer en ze elkaar nooit echt ontmoeten." Je vertelt de schrijver: "Je moet het iets meer stroomlijnen om ervoor te zorgen dat je ideeën op de best mogelijke manier overkomen."

Ik heb scripts ontvangen om 10 uur 's avonds, 2 uur 's nachts, 10 uur 's ochtends. Het hangt er allemaal vanaf hoe snel iets wordt gefilmd, waardoor je eraan moet werken. Als iets de volgende dag wordt gefilmd, ongeacht hoe laat je het krijgt, moet je alles laten vallen en eraan gaan werken. Als iets alleen een ontwerp is dat naar de studio of het netwerk gaat of naar de andere schrijvers gaat, heb je wat speelruimte. Dus, je kunt dat normaal gesproken afhandelen op de volgende werkdag of op de huidige werkdag waarin je zit.

Je bent 24-7 bereikbaar, en vooral in tv, omdat je niet alleen aan één aflevering werkt.

Het werk van de scriptcoördinator verandert met elke show, omdat elke show anders is.

Zoals nu ben ik bezig met een medische show voor een netwerk van 22 afleveringen... maar veel shows zijn nu acht, tien, twaalf afleveringen lang. Ik werk ook aan veel HBO-shows zoals "Here and Now" of "Mare of Easttown," en die shows hebben een ander schema vergeleken met netwerksows of andere gewone shows. Ze hebben de showrunner en schrijvers die de verhalen bedenken, en ze schrijven de scripts allemaal tegelijk als één blok. Zodra alle scripts klaar zijn en dat blok af is, gaan ze en filmen ze alle afleveringen tegelijk in één blok, waardoor ze kunnen cross-borden, wat betekent dat ze op dezelfde locatie kunnen filmen voor verschillende afleveringen, wat hen geld bespaart.

En dat is wanneer de scriptcoördinator erbij komt om in feite verantwoordelijk te zijn voor het script en de rechterhand van de showrunner te zijn tijdens het filmen, omdat er dan veel veranderingen moeten plaatsvinden vanwege de productie, locaties of andere problemen. COVID was een groot probleem waarbij we meerdere, meerdere versies en herzieningen moesten hebben tijdens die tijd om ervoor te zorgen dat we correct filmen.

Een scriptcoördinator zou meestal bij het hele filmproces betrokken zijn, terwijl de schrijfassistent eigenlijk alleen zou werken tijdens het ontwikkelingsproces maar dan de show zou verlaten tijdens het productieproces.

Dus de manier waarop de schrijverskamer werkt [voor "New Amsterdam"] is, wanneer iemand een aflevering op het bord aan het breken is, iemand anders in pre-productie voor een aflevering is. En pre-productie voor een aflevering duurt normaal gesproken zeven dagen voorbereiding, en je hebt acht dagen filmen en ongeveer twee tot drie weken post-productie. Dat is de normale tijdlijn.

Op één dag verstuurt de show een verhaallijn, wat meestal een samenvatting van twee pagina's is voor wat het script gaat worden voor goedkeuring door het studionetwerk. Tegelijkertijd werk je aan een andere aflevering die in een leidraad zit. En dan is er meestal een derde aflevering die in een andere versie van een leidraad zit. Tegelijkertijd heb je een script dat in zijn eerste schrijversversie zit. Tegelijkertijd heb je een ander script dat gefilmd wordt, en je hebt nog twee andere scripts die in post-productie zijn. Dus je hebt eigenlijk acht tot tien scripts tegelijkertijd in verschillende versies die je moet bijhouden.

Tegelijkertijd heb je verschillende revisies van de scripts die worden opgenomen. Dus, de verschillende revisies zijn meestal wit, blauw, roze, geel, groen. Dat zijn de gekleurde revisies zodat mensen ze uit elkaar kunnen houden. ... Dus, het is veel om te jongleren. Als niemand ermee jongleert, gaan pagina's verloren, raken dingen kwijt, wordt de continuïteit verstoord, omdat misschien een belangrijk object in een aflevering, waar iemand een rugzak had met een bom erin, en dan plotseling, door productieproblemen, die rugzak met een bom een koffer met een bom wordt. En je moet ervoor zorgen dat de continuïteit logisch is. Nu lijkt het misschien een kleinigheid, maar soms gaat dat aan mensen voorbij omdat ze er niet echt aandacht aan besteden.

Dus dat is mijn taak als scriptschrijver om ervoor te zorgen dat alle elementen in het script kloppen - van alles wat wordt opgenomen, maar ook wat in pre-productie is en alles wat in ontwikkeling is.

[Bij "New Amsterdam"], werkt de schrijverskamer zo dat ze aan elk script samenwerken, dus elke schrijver werkt samen. Dan sturen ze in feite deze scènes op, en ik verzamel al die scènes in één script dat een begin, midden en einde heeft.

Andere shows, zoals "Grimm," zijn meer gericht op één schrijver. De schrijvers pitchen een idee aan de showrunners. De showrunners keuren het goed en werken eraan. En die schrijver gaat ongeveer twee weken weg, als ze geluk hebben, om het script te schrijven. En dan sturen ze het naar mij zodra ze klaar zijn. Dan werk ik met de showrunners om het te bewerken en door het proces heen te sturen naar het opnemen.

"New Amsterdam," aangezien het gewoon een basis medische show is, is er niet veel mythologie of continuïteit om bij te houden behalve de personages.

Nu, bij een show zoals "Grimm," is het zwaar in mythologie. Of, ik heb aan een show gewerkt genaamd "The Event," die erg leek op "Lost," die zwaar in mythologie is, met verschillende tijdlijnen. Voor een show zoals "The Event" of "Grimm," was ik meer betrokken door het maken van Excel-spreadsheets om alle monsters die we in "Grimm" gebruikten bij te houden en ervoor te zorgen dat de vreemde taal die we creëerden logisch was.

Bij "The Event," wat erg tijdlijn-gericht was, maakte ik een Excel-spreadsheet-tijdlijn van de jaren die we gebruikten, de dagen die we gebruikten, omdat het zo zwaar in flashbacks was, dus je wilt ervoor zorgen dat als een persoon teruggaat naar 5 augustus 1995, we die datum niet al voor die persoon hadden gebruikt, of dat die persoon in Rusland was terwijl ze nu in Amerika hadden moeten zijn, dus het klopt niet helemaal.

Die twee shows zijn zwaar in mythologie en zijn intensiever als het gaat om de scriptcoördinatie.

Het is grappig, want ik was nooit een detailgericht persoon tijdens mijn jeugd. Het was iets wat ik soort van on the job heb geleerd.

De basisvaardigheid voor iedereen in de schrijverskamer of in deze business is dat het een persoonlijkheidsgerichte business is. Je moet goed kunnen opschieten met de mensen met wie je werkt en het vertrouwen kunnen hebben van de mensen met wie je werkt. Het is op die manier allemaal persoonlijkheidsgericht.

En gewoon kunnen zien hoe alles als een geheel samenkomt. Als ik een script lees en ik zie dat het personage een rekwisiet heeft en gaat rennen en springen en deze dialoog gaat zeggen, moet ik goed begrijpen hoe dat allemaal in de productie wordt geïmplementeerd, zodat ik met de goedkeuringen kan omgaan en met de continuïteit door te zeggen: “Oh, dus deze persoon gaat van gebouw A naar gebouw B springen, dus in de volgende scène, als ze in gebouw B zijn, moet er een beetje continuïteit zijn om ervoor te zorgen dat het allemaal lijkt alsof het dezelfde plek is of dezelfde actie en dezelfde scènekoppen.

Je moet van verhalen vertellen houden en de basisprincipes van verhalen vertellen kennen om ervoor te zorgen dat alles goed leest. Als je van verhalen vertellen houdt en je ziet de wiskunde die nodig is om het verhaal te creëren dat je wilt zien, wordt het echt gemakkelijk om detailgericht te zijn, omdat je de wiskunde ervan begrijpt. Je begrijpt dat A + B = C.

Het is iets dat, voor mensen die er een echte passie voor hebben, je heel gemakkelijk zult kunnen doen.